A primaveira – Manuel Curros Enriquez

A PRIMAVEIRA

Ahí ven o tempo de mazá-lo liño,
ahí ven o tempo de o liño mazar,
ahí ven o tempo, rapazas do Miño,
ahí ven o tempo de se espreguizar.

Cantar do pobo

Como a miniña tola
que sai por ves primeira
con dengue e muradana
prá festa do lugar,
así, xentil i aposta,
vai vindo a Primaveira,
grinaldas de craveles
vertendo ó seu pasar.

Xa encima dos penedos
non berra o graxo rouco
que alá nas negras noites
as néboas espallou,
nin funga nas troneiras
o son do vento louco
que cántigas de bruxas
e trasgos remedou.

Xa se ouce o pío alegre
do paxariño terno,
perdído-los seus ollos
na estrela da mañán,
i as nubes sacudíndose
das brétemas do inverno,
vestidas de ouro e nacre
polo hourizonte van.

Os álbores espidos
de fruto e de ramaxe,
cubertos xa de folla
comenzan a dar fror;
i á sombra agachapado
do prácido follaxe,
mentras que o gando garda,
fai chifros o pastor.

Xa de amarelo e branco
se pintan os outeiros,
xa nacen nas silveiras
as froles de San Xoan;
xa crecen nos valados
as hedras i os loureiros;
xa ten carroucho o millo,
xa as vides gromos dan.

Ahí ven prós probes vellos
sin sangue xa e sin vida,
a fogueira ardente
que esparxe a lus do sol;
ahí veñen prós poetas
de ispiración garrida,
as cheirosiñas auras
i a vos do rousiñol.

Ahí veñen prós cortexos
as noites feiticeiras
dos fúlxidos luceiros
ó maino relumbrar;
ahí veñen prós rapaces
as moras das silveiras,
i o tempo dos gandulos
que niños van buscar.

¡Ai, estación frorida,
gallarda Primaveira,
quén pra botarche copras
tivera o que non ten!…
Co corazón ferido,
sin lira garruleira,
¿quen te cantou, hermosa?…
¿Quen te cantou?… ¡Ninguén!

Manuel Curros Enriquez